Εντάξει να καεί. Αλλά μετά τι;

Το μνημόνιο 3 ψηφίστηκε.

Έτσι όπως ήταν αναμενόμενο. Έτσι όπως γνώριζαν οι πολιτικοί ότι θα γίνει...


Παρόλο που τόσες μέρες μας ζάλισαν με την πιο κρίσιμη συνεδρίαση από την οποία θα κριθεί το μέλλον της χώρας. Κανείς τους ποτέ δεν μπήκε στον κόπο να μας πει πως εννοεί το μέλλον αυτού του τόπου. Γιατί σε τελική ανάλυση ΕΓΩ μπορεί να θέλω άλλα πράγματα από αυτόν για το μέλλον. Εγώ μπορεί να οραματίζομαι μια χώρα καλύτερη σε όλα τα επίπεδα από αυτή που κληρονόμησα από τους δικούς μου. Εγώ μπορεί να μην θέλω την ΔΙΚΗ ΤΟΥ Ελλάδα.

Αλλά τελικά πέρασε και πάλι το δικό του. Κι αυτό που εγώ θέλω μπήκε για άλλη μια φορά στην άκρη να κάνει παρέα στον φόβο που ΑΥΤΟΣ μου έχει χρεώσει. Στον φόβο του αύριο. Μόνο που μαζί με τον φόβο έχω, έχεις έχουμε και οργή. Και η οργή είναι διάχυτη. Νοιώθουμε αδικημένοι, ηττημένοι, απογοητευμένοι, φοβισμένοι με όλα αυτά που έρχονται. Κι όλοι μιλάμε για αυτά που μας συμβαίνουν, για αυτά που πρόκειται να μας συμβούν, για αυτά που αποφασίζουν οι πολιτικοί πίσω από την πλάτη μας κι εφαρμόζουν με απόλυτη αναλγησία στα κεφάλια μας κλέβοντας τις ζωές μας.

Αλλά δεν προτείνουμε. Κρίνουμε κι επικρίνουμε αλλά δεν προτείνουμε. Δεν έχουμε ιδέες; δεν φανταζόμαστε ένα άλλο μοντέλο ζωής; δεν ξέρω. Έχουμε μείνει κολλημένοι σε αυτό που κάποτε είχαμε κι αρνούμαστε να δούμε τι στο διάολο θέλουμε. Κι έτσι θολωμένοι βγαίνουμε στους δρόμους, οδηγούμε, διαδηλώνουμε, περπατάμε αφηρημένα χωρίς στόχο. Χωρίς όραμα. Το μόνο κοινό μας είναι η θολούρα-ανασφάλεια-κατάθλιψη. Μιλάμε όλοι για την Δημοκρατία , για αυτή που υποτίθεται πως έχουμε και για αυτή που καταπατείται βάναυσα από τους πολιτικούς μας. Αλλά η Δημοκρατία ξεκινά από τον άνθρωπο. Από την μονάδα. Και έπειτα γίνεται κτήμα της κοινωνίας.

Δημοκρατία όμως είναι να συμμετέχεις στα κοινά, να έχεις το στοιχειώδες ενδιαφέρον για τον διπλανό σου, να έχεις την παιδεία να ακούς , να συμμερίζεσαι , να έχεις ιδέες πραγματοποιήσιμες και όχι ουτοπικές, να έχεις την δύναμη να αντιμάχεσαι αυτά που σε ενοχλούν και το σθένος να λες όχι σε αυτά που μπορεί να είναι προς το προσωπικό σου συμφέρον αλλά ζημιώνουν το κοινωνικό σύνολο, να ξέρεις να δέχεσαι τον απέναντι σου με την διαφορετικότητα του και να κοιτάς να παίρνεις από αυτόν κι όχι να τον καταστρέψεις.

Κοινώς να μην είσαι της αρπαχτής, της λαμογιάς και κυρίως να μην είσαι παρτάκιας.

Να μην ψάχνεις παραθυράκια του νόμου που θα σε εξαιρούν από τις υποχρεώσεις σου, να μην έχεις εργαζόμενους στην επιχείρηση σου που δεν πληρώνεις, να μην κοιτάς με τον λογιστή σου να κλέψεις την εφορία, να μην βλέπεις ασχήμιες και παρανομίες δίπλα σου και να κάνεις τα στραβά μάτια αν τα πάρεις κάτω από το τραπέζι, ή να κάνεις τα στραβά μάτια γιατί πάσχεις από ωχαδερφισμό και απλά σου είναι παγερό αδιάφορο αυτό που δεν αγγίζει το σπίτι σου, να μην δέχεσαι να λαδώσεις το γιατρό που θα χειρουργήσει την μάνα σου ή τον πατέρα σου, να μην λαδώνεις σε οποιαδήποτε δημόσια υπηρεσία έτσι, επειδή συνηθίζεται και αντίστοιχα να μην δέχεσαι να σε λαδώνουν επειδή έτσι κάνουν οι συνάδελφοι σου, να μην περνάς τα φανάρια με κόκκινο προσπερνώντας άλλους οδηγούς που υπομονετικά περιμένουν την σειρά τους στο φανάρι, να μην καταλαμβάνεις ράμπες αναπήρων με το άλλοθι τι να κάνω κάπου πρέπει να παρκάρω, να μην καταπίνεις τις αδικίες που γίνονται σε βάρος σου λέγοντας τι να κάνουμε έτσι είναι η ζωή, να μην παρατάς τα όπλα γιατί νιώθεις αδύναμος. Γιατί δεν είσαι.

Αλλά βλέπεις εμείς έχουμε μάθει με την ευκολία. Έχουμε μάθει να ζούμε για την πάρτη μας. Με την πάρτη μας. Έχουμε μάθει να σηκώνουμε το τηλέφωνο για να μας σβήσει ο φίλος την κλήση που δικαίως ή αδίκως πήραμε δεν έχει σημασία, έχουμε μάθει να μην υπολογίζουμε τα φράγκα που νομίμως ή ενδεχομένως και παρανόμως βάλαμε στην πορτοφόλα, να μην μας νοιάζει αν η προαγωγή μας έγινε γιατί μας άξιζε ή την κλέψαμε από τον άξιο γιατί είχαμε καλύτερες δημόσιες σχέσεις, να μην βλέπουμε ότι στην γειτονιά μας υπάρχουν άνθρωποι, οικογένειες που πεινάνε, να μην μας σκοτίζει που ο πατέρας μας φίλησε κατουρημένες ποδιές για να μας πάρουν στο δημόσιο , να καταργούμε τροπολογίες μέσα σε 10 λεπτά εκβιάζοντας καταστάσεις και προκαλώντας όσους στην κυριολεξία πεινάνε φυσικά αναφέρομαι στους υπαλλήλους της Βουλής και πάει λέγοντας.

Αυτά όλα ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ. Ήρθε η ώρα να κάνουμε κάτι. Μόνο που δεν ξέρουμε τι. Γιατί δεν έχουμε μάθει να κινούμαστε συλλογικά. Δεν ξέρουμε να είμαστε ομάδα. Αν εξαιρέσεις τις κινήσεις που άρχισαν να δρουν τους τελευταίους 18 μήνες και ασχολούνται με θέματα απόρων, αστέγων, κτλ η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου έχει μείνει ακινητοποιημένη από τον τρόμο. Είναι σαφές ότι το πολιτικό σύστημα έτσι όπως έχει καταγραφεί στην τελευταία εκλογική αναμέτρηση δεν πρόκειται να μας δώσει ζωή. Γιατί αυτό το σύστημα είναι καθρέφτης αυτών που κάποτε ήμασταν. Κι αν εμείς ουσιαστικά δεν αλλάξουμε δεν θα αλλάξει κι αυτό. Αν εμείς, ο καθένας μόνος του κι όλοι μαζί ενωμένοι δεν αποφασίσουμε ότι θέλουμε δημοκρατία με αποτέλεσμα να γίνουμε δημοκράτες πρώτα από όλα στον εαυτό μας, μετά στην οικογένεια μας και στους γύρω μας δημοκρατία έτσι όπως την ονειρευόμαστε δεν θα έχουμε ποτέ.

Μέχρι λοιπόν να αλλάξουμε εμείς ας το πάρουμε απόφαση κι ας πάψουμε να μεμψιμοιρούμε θα μας διοικούν άνθρωποι σαν:

Τον Σαμαρά , αυτόν που άλλα έλεγε προεκλογικά όταν μίλαγε για επαναδιαπραγμάτευση του χρέους και τα εντελώς αντίθετα έπραξε σε μόλις 5 μήνες διακυβέρνησης.

Τον Τσίπρα που η μέθη του για εξουσία τον οδηγεί πολύ φοβάμαι σε λάθος μονοπάτια.
Τον Βενιζέλο που από την φιλοδοξία του να γίνει αρχηγός του ΠΑΣΟΚ κατάφερε να γίνει αρχηγός του τίποτε.

Τον Κουβέλη που έχει υπάρξει ίσως ο πιο καλός Πόντιος Πιλάτος των τελευταίων 1000 ετών αφού αρνείται να πάρει οιαδήποτε ευθύνη.

Τον Καμμένο που αποδείχθηκε αδύναμος να πράξει αυτό που υποσχέθηκε προεκλογικά βάζοντας στο παιχνίδι κάτι καινούργιο που θα αποφασίζεται με ανοιχτή διαβούλευση από την βάση κι έτσι επέστρεψε σε αυτό που ξέρει καλύτερα: τους παλαιοκομματικούς μηχανισμούς.

Τον Μιχαλολιάκο που είναι ικανός, εάν του δώσουν την δύναμη και την εξουσία να σκοτώσει όσους έχουν διαφορετικό χρώμα από αυτόν, όσους αλλοδαπούς ζουν στην χώρα μας ανεξαρτήτως αν είναι νόμιμοι ή παράνομοι, όσους είναι ομοφυλόφιλοι και όσους έχουν απλώς διαφορετικές αντιλήψεις απο αυτόν.

Την Παπαρήγα που αποδείχθηκε πολύ κατώτερη των περιστάσεων.

Και τέλος της ίδιας της δημοκρατίας. Της δημοκρατίας που ανέχεται να διαγράφονται με συνοπτικές διαδικασίες βουλευτές που αρνήθηκαν να υπογράψουν τα μνημόνια.
Μέχρι λοιπόν να αποφασίσουμε τι θέλουμε να χτίσουμε στα ερείπια που θέλουμε να διαλύσουμε δεν μπορούμε να φωνάζουμε να καεί… γιατί ακόμη δεν ξέρουμε. Τυφλωθήκαμε από οργή και φόβο. Αλλά δεν έχουμε όραμα. Δεν έχουμε εικόνα του αύριο. Ίσως να είναι νωρίς. Ίσως το όραμα να γεννηθεί μόνο όταν αγγίξουμε την απόλυτη εξαθλίωση. Κάτι που όπως μας υπόσχονται αυτοί που ορίσαμε να μας διοικούν δεν θα αργήσει
Γράφει η Νάντια Τριανταφύλλου
 .alithinapsemata.gr