Ποιές είναι οι λύσεις για το ελληνικό πρόβλημα;

Ακούμε κατά καιρούς τον ΣΥΡΙΖΑ

και άλλους επικριτές της κυβέρνησης, ψευτόμαγκες ή και σοβαρούς οικονομολόγους, να λένε ότι π.χ. ο Σαμαράς παρακολουθεί απαθής και δεν παρεμβαίνει για να δώσει λύση στο ελληνικό πρόβλημα. Ή ότι γίνεται συζήτηση για την Ελλάδα χωρίς αυτή να μπορεί να παρέμβει. Κάποιοι πιστεύουν δε ότι...
 η ελληνική κυβέρνηση μπορεί να επιβάλει τη δική της λύση και να αναγκάσει το Βερολίνο, τις Βρυξέλλες ή την Ουάσιγκτον να προσκυνήσουν.

Μπορεί να έχουν δίκιο, μπορεί άδικο ή η αλήθεια να βρίσκεται κάπου στη μέση. Όμως, για να μπορεί και η Αθήνα να παρέμβει στα διεθνή φόρα θα πρέπει να ξέρει κι αυτά τι θέλουν. Τι ζητούν π.χ. οι Αμερικανοί; Που στοχεύουν οι Γερμανοί; Τι λένε οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι για τον ελληνικό πρόβλημα;

Πώς να κάνει προτάσεις η Ελλάδα όταν οι υπόλοιποι δεν είναι σε θέση να βρουν μια ολοκληρωμένη πολιτική και να την τηρήσουν πιστά; Εδώ χθες βγήκε το ΔΝΤ και αφού προσπάθησε να δικαιολογηθεί για το λάθος πολλαπλασιαστή που οδήγησε σε βαθύτερη ύφεση, λέγοντας ότι δε φταίει αυτός, υπέπεσε σε ένα ακόμη λάθος. Παραδέχθηκε ότι για την ελληνική κατάρρευση φταίνε οι υπεραισιόδοξες προβλέψεις για την ανάπτυξη. Οι προβλέψεις που έκαναν οι σοφοί τροϊκανοί που τρώνε, πίνουν τζάμπα στην Αθήνα και το παίζουν ειδήμονες ενώ είναι ένα μάτσο τενεκέδες.

Έτσι, λοιπόν, με μια άχρηστη τρόικα δεν μπορεί κανείς να μιλήσει σοβαρά. Και δεν τα λέμε αυτά εμείς για να περνάει η ώρα. Αν διαβάσει κανείς τον ξένο τύπο καθημερινά ή αν μιλήσει με ανθρώπους που γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα σε Ευρώπη και ΗΠΑ, θα καταλάβει ότι επικρατεί μια θολούρα σχετικά με το ποια είναι η ορθή λύση. Αλλά ακόμη και σ’ αυτή την κρίσιμη φάση ούτε οι Γερμανοί, ούτε οι Ευρωπαίοι είναι σε θέση να προκρίνουν την καλύτερη και δικαιότερη λύση.

Μεταξύ των ξένων υπάρχουν οι εξής σκέψεις για τους Έλληνες.

Λένε λοιπόν: Το δίλημμα που αντιμετωπίζει κάθε αφερέγγυος δανειολήπτης είναι:

(α) Χρεοκοπία, αναδιάρθρωση και δημιουργία μιας νέας οικονομίας από την αρχή. Σενάριο πολύ επώδυνο βραχυπρόθεσμα (ειδικά για τους πιστωτές), αλλά αντιμετωπίζει την πραγματικότητα και παρέχει την ευκαιρία να δημιουργήσουμε μια οικονομία που αξίζει κάτι και στέκεται στα δικά της πόδια.

(β) Να χρονοτριβεί ο… αφερέγγυος δανειολήπτης και να ελπίζει ότι κάτι θα γίνει στο μεταξύ. Είναι η επιλογή η οποία απαιτεί από τους πιστωτές να επεκτείνουν τις προθεσμίες αποπληρωμής και τη μείωση των επιτοκίων (κάτι που θα μπορούσαν να κάνουν, επειδή δεν τους αρέσει η πρώτη επιλογή), και να υποκρίνονται ότι ο δανειολήπτης είναι πραγματικά εντάξει.

Για παράδειγμα, εάν οι ΗΠΑ προωθούν την δεύτερη επιλογή για την Ελλάδα, είναι πρώτον, δεν είναι πιστωτές, κι έτσι δεν επεκτείνουν τη δική τους γενναιοδωρία και δεύτερν πάνω απ’ όλα οι ΗΠΑ θέλουν να αποφευχθεί οποιαδήποτε αναταραχή στην αγορά που θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο τη δική τους εύθραυστη ανάκαμψη.

Τι κάνουμε, λοιπόν, όλοι εμείς που διαβάζουμε κι ακούμε για τις επιλογές αυτές. Κάποιοι λένε: Αν και δεν αρνούμαστε ότι η δεύτερη επιλογή είναι δυνατή (εφ ‘όσον οι πιστωτές της Ελλάδας είναι πρόθυμοι να επεκτείνουν τη γενναιοδωρία τους και να υποκρίνονται), είναι ωστόσο μια πολιτική η οποία θα κρατήσει την Ελλάδα σαν έναν μισθωμένο σκλάβο, θα τηνεμποδίσει να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα και θα αφαιρέσει το ενδεχόμενονα αναδημιουργηθεί σοβαρά ως υπερήφανο και βιώσιμο έθνος.

Επομένως, κάνοντας την πρώτη επιλογή, θα συνεχίσει τη μεγαλύτερη και πιο επώδυνη πορεία προς τα εμπρός. Είναι ουσιαστικά η επιλογή της συντεταγμένης χρεοκοπίας, της δήλωσης αδυναμίας αποπληρωμής του χρέους και της από κοινού προσπάθειας με τους δανειστές για την εξεύρεση μιας πραγματικά βιώσιμης λύσης. Οι ξένοι, λοιπόν, και κυρίως οι Αμερικανοί μας λένε δύο πράγματα: Ή συνεχίζετε το… τσούκου τσούκου μπάλα κι άμα μπει το τόπι στα δίχτυα, αλλά μέχρι τότε θα τρώτε άγριο ξύλο και πολλά γκολ από την αντίπαλο. Ή παραδίνεστε, τους αφήνετε να κερδίσουν αλλά φτιάχνετε μια ομάδα από την αρχή που θα είναι ισχυρή και θα μπορεί να αντιπαρατεθεί στα ίσια τον αντίπαλο.

Φυσικά πάντα υπάρχει και ο Τρίτος Δρόμος, όχι του Γ. Παπανδρέου, αυτός μας τέλειωσε. Αλλά η τρίτη επιλογή που πρέπει και πάλι να γίνει αποδεκτή από τους δανειστές. Δηλαδή, ούτε νέα δάνεια, ούτε νέα μέτρα αλλά γενναία απόφαση για διαγραφή χρέους και ένα σχέδιο Μάρσαλ με ευρωπαϊκά κονδύλια για την ανάπτυξη της Ελλάδας. Που θα βρεθούν χρήματα; Στην ανάγκη να κοπεί χρήμα; Εκείνα τα ευρω-ομόλογα άραγε γιατί τα ξεχάσαμε;

Η κάθε επιλογή έχει τους δικούς της οπαδούς, ο καθένας μπορεί να διαλέξει. Αλλά αυτές είναι οι λύσεις που συζητούν σήμερα οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί. Και το μόνο που έχουν να κάνουν οι Έλληνες είναι να δείξουν ότι αξίζουν κάθε καλή λύση. Πώς; Με συμμάζεμα του ξεχαρβαλωμένου κράτους, με πρωτογενές πλεόνασμα και με πολύ δουλειά από τον καθένα ξεχωριστά.

antinews