Οι εθνικές γιορτές πρέπει να μας ενώνουν…Αναμφίβολα ο ελληνικός λαός περνάει δύσκολα τα τελευταία χρόνια. Και υπάρχει πολλή συσσωρευμένη οργή εκεί έξω, εν πολλοίς δικαιολογημένη. Γιατί καλούνται να πληρώσουν τον λογαριασμό και εκείνοι...
που δεν συμμετείχαν στη δημιουργία του! Και αυτό προκαλεί θυμό και αγανάκτηση.
Σ’ αυτά τα αυτονόητα συμφωνούμε όλοι. Όπως, επίσης, συμφωνούμε ό,τι ο κόσμος δεν αντέχει άλλο. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν εξαντληθεί και αναζητούν ελπίδα. Και η ελπίδα, αυτή τη στιγμή, δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Με άλλα λόγια πρέπει να μπει ένα τέλος στην ατελείωτη μετρολαγνεία που νομοτελειακά μας οδηγεί σε κινούμενη άμμο.
Όμως, χτες ήταν μια Εθνική Γιορτή. Μια ημέρα μνήμης. Μια ημέρα που μας θυμίζει τι μπορεί να καταφέρει αυτό το έθνος όταν μάχεται σύσσωμο για έναν εθνικό σκoπό Γιατί και το 1940, μας είχαν ξεγραμμένους! Άλλοι, μεγαλύτεροι, σε έκταση και αριθμούς από εμάς, δεν άντεξαν παρά μόνο λίγες ημέρες. Οι πρόγονοί μας κατάφεραν αυτό που όλοι θεωρούσαν ακατόρθωτο και ήταν αντίθετο με τη λογική και τα δεδομένα των αριθμών. Όπως, περίπου και σήμερα….
Ξέρω, θα βιαστούν κάποιοι να σχολιάσουν, άλλοι άνθρωποι, άλλες εποχές, άλλες δυσκολίες…
Όμως, και τότε και τώρα, ο αγώνας αφορά στην επιβίωση της πατρίδας μας.
Αυτές οι ημέρες μνήμης, λοιπόν, πρέπει να μας ενώνουν. Μας προσφέρουν την ευκαιρία για ενίσχυση της εθνικής μας ταυτότητας και κληρονομιάς.
Έχουμε όλο τον καιρό να περιχαρακωνόμαστε πίσω από τις μικρές και τις μεγάλες διαφορές μας. Να αναδεικνύουμε τα ασήμαντα σε σημαντικά. Να διαδηλώνουμε, να διαμαρτυρόμαστε να κάνουμε ό,τι ακριβώς το δημοκρατικό μας πολίτευμα μας επιτρέπει.
Οι εθνικές επέτειοι, όμως, είναι ημέρες περισυλλογής.
Είναι, αλήθεια, ότι κάποιοι εδώ και χρόνια απεργάζονται την κατάργηση των παρελάσεων, αλλά και άλλων εκδηλώσεων πατριωτικού χαρακτήρα. Τους ενοχλούν, υποθέτω. Δικαίωμά τους. Όμως, οι δημοκρατίες λειτουργούν με βάση τη θέληση των πολλών. Τα δικαιώματα των μειοψηφιών είναι σεβαστά, αλλά οι μειοψηφίες δεν διαθέτουν ούτε την πολιτική, ούτε την κοινωνική, πολύ δε περισσότερο την ηθική νομιμοποίηση να επιβάλλουν διά της βίας τις απόψεις τους.
Μέρες τώρα διάβαζα και άκουγα διάφορες υπερβολές για λαϊκές παρελάσεις, για παρεμπόδιση των παρελάσεων και πολλά άλλα…επαναστατικά.
Όταν μια κοινωνία βράζει, ακόμα και μια μικρή σπίθα μπορεί να προκαλέσει μια πυρκαγιά που είναι άγνωστο πότε θα σβηστεί και τι ζημιές θα προκαλέσει.
Το στοίχημα, λοιπόν, ήταν μεγάλο για τον Αντώνη Σαμαρά και έτσι μεγάλο έπρεπε να κερδηθεί γιατί η δημοκρατία μας πρέπει να λειτουργεί ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές. Αυτή είναι η δύναμή μας.
Οφείλω να ομολογήσω ότι ουδόλως μου άρεσε η εικόνα στρατιωτών να φρουρούν τις παρελάσεις. Δεν είναι αυτή η δουλειά του στρατού και όλοι ελπίζουμε ότι δεν έγινε.
Όμως, αν οι χθεσινές παρελάσεις εξελίχθησαν χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα, αυτό δεν οφείλεται μόνο στα αυξημένα μέτρα ασφαλείας.
Oφείλεται στον συμβολισμό και τη δύναμη της ημέρας…
Στον σεβασμό που προκαλεί η θύμηση εκείνων που αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν για να κρατήσουν αυτόν τον τόπο ελεύθερο.
Οφείλεται στην ωριμότητα που για μια ακόμα φορά επέδειξε η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου.
Ενός κόσμου, που ακόμα κρατάει κλειστά τα αυτιά του και δεν ενδίδει στις σειρήνες του λαϊκισμού ή στους θιασώτες της ανωμαλίας.
Αυτό τον κόσμο η κυβέρνηση έχει την υποχρέωση να τον αφουγκραστεί, να τον σεβαστεί και να του δώσει ελπίδα.
Κώστας Ροδινός
φωτό: antinews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια των αναγνωστών μας δεν αφορούν πάντα την προσωπική μας θέση.